Epiloog

Het is volbracht.  We hebben plaats gemaakt voor "het algemeen nut".  Goedschiks of kwaadschiks maar toch elk met zijn vorm van verzet, de ene vorm al wat spectaculairder dan de andere.

Wat blijft mij nu het meest bij van deze periode, behalve het wrang gevoel van weggejaagd te worden van je nest?

Ik noem een paar dingen die in mij gedurende die periode opvielen waar ik op voorhand nooit stil had bij gestaan:

• hoe graag ik daar ook woonde, eens je je meubelen en je spullen uit het huis verwijderd hebt heeft het niets meer van datgene waar je zo aan gehecht was.  Niet zo direct het gebouw is je thuis maar wel de inrichting ervan.
• hoeveel "welgemeende goede raad" je krijgt van mensen die er eigenlijk niets mee te maken hebben of hadden en die er nog nooit mee geconfronteerd werden.
• hoeveel mensen er zijn die je komen vertellen hoe "zij het zouden doen", en "hoe moeilijk dat ze het met hen zouden hebben om hun uit hun huis te krijgen" en hoeveel meer dat zij zouden bekomen voor hun eigendom en "dat zou ik wel eens willen zien" en "met alle Chinezen maar niet met den dezen" en...  m.a.w. "wat ben jij een dommerik".
  Wel allemaal mensen die er zelf nooit echt mee in aanraking en er dus geen bal vanaf weten.
• je kan verhuizen, je knus inrichten, de tekortkomingen van je vorige woonst verbeteren, goede contacten leggen met je nieuwe omgeving enz... maar het blijft "ersatz".

En toch, we gaan door en proberen gelukkig te zijn want de wereld draait verder, de seizoenen volgen elkaar nog steeds op.  Ook in het Engelenhof kijken we na nieuwjaar uit naar een nieuwe lente.

Waar ik nooit bij stilstond en nu wel bijna elke dag mee geconfronteerd wordt is hetvolgende:  toen ik op Callemansputte het hof opdraaide, bvb na een fietstocht, gaf dat onbewust een gevoel van "oef, ik ben thuis".  Dat gevoel heb ik in het Engelenhof nog nooit ervaren. Het voelt na twee jaar nog altijd aan als een plaats waar ik kom om te eten en te slapen. 

Misschien komt ook dat nog wel goed en als dat zo is...  dan kom ik er nog op terug, ondertussen...